Ben Böyle Değildim..

İstanbul'a gittiğim zamanlardan birini hatırlıyorum, ablam "neyin var kuzum hiç gülmüyorsun,hiç bişi anlatmıyorsun artık" demişti.. Verdiğim cevap onu ne kadar şaşırtsa da beni anladığını hissettim.. "Büyüyorum" dedim.. Şimdi kendime soruyorum madem büyüdüm akıttığım bu göz yaşları olgun bir insana yakışırmı? Bu kadar parça parça olmak.. Bu kadar acı çekmek.. Çaresiz kalmak olgun bir insana göre değildir. Ben büyümüyorum ruhum yerlere yakın seviyelerde... Aksine küçülüyorum..Ben böyle değildim.. Ben gülerdim.. Ben güldürürdüm.. Şimdi kendimi bile tanıyamıyorken başkasının bana sen çok değişmissin demesine pekte şaşırmıyorum. Evet çok değiştim artık o konuşmaktan yorulmayan Burcu değilim.. İstesem de olmuyor çünkü.. Yapamıyorum. En kötüsü de rol yapmak, zorla gülmek...
Ben böyle değildim Gözyaşlarımla bu kadar içli dışlı değildim. Bu kadar yıpratmazdım. Bu kadar yıpranmazdım.. Ağlardım geçerdi gülüşümden kaybetmezdim.. Eksildikçe eksiliyorum. Yaşadığım yerin kasveti bütün bedenime hükmedemezdi. Dizlerimin üstüne çöktüğüm an değiştim. Gücümü yitirdiğim an değiştim.. Canım yandığı an değiştim. Kendim dışında kimseye zarar vermediğimin farkında olmama rağmen bunun aksine birşey yapamadığımı farkettiğim de soğudum kendimden. Yorulduğumu hissettiğimde vazgeçtim gülmekten.
Ben böyle değildim anne dediğimde gözleri dolan bir anne görmek. Sürekli susan bir evlat gördüğünde başka bir yerde ağlayan bir anne.. Şuan farkettim de kendim dışında zarar verdiğim insanlar da varmış.. Ailem... En iyi dostummuş aslında.. Beni en çok düşünen benim için yaş akıtan birer örnek.. Birileri böyle olacağımdan söz etseydi zerre inanmazdım. Dedim ya ben böyle değildim...
http://www.youtube.com/watch?v=9x2HtltdDSE