İnsan ne zaman ölür.. Ben çok sık ölür dirilirim. En ufak bi hata bile yaşamamam için bi sebep olabilir. Ama gerçek anlamda insan , unutulduğunda ölür. Onu hatırlayacak kımsesı kalmadığında. Sevdiği insanların bile bazen düşünmeden canını yaktığı an ölür. Değer verdiği herkesten zarar gördüğü an ölür. Yaşadıgı kocaman şehirde onu anlayan kimse yoksa o zaman ölür. Dostlarını yitirdiğinde, ağlayacak omuz bulamadıgında ölür.. Evet artık yalnızım dedıgı anda ölür.. ve bunların hepsini bi anda yaşar hem ruhu ölür hem bedeni.. Gülüşlerim saflığını yitirdiğinde bedenimin soğuduğunu hissetmiştim. Bir daha asla ısınamam dediğim anda bir kurtuluş yolu olan konuşmamı devreye sokmama rağmen sadece 2 gün yaşayabildim. Şimdi bize ne lan bundan diyebilecek arkadaşlar tanıyorum. Eğer lisedeyseniz gerçekten lise çok daha farklı bu zamana kadar herkes lise de ki arkadaşlarını aramayacaksın diye üniversite aşkımı nirvanaya kadar ulaştırmışlardı. Herkes “üniversiteye hayatı çok başkadır” derken kimse ya böyle olmazsa diye düşünmemistir eminim. Evet üniversite hayatı çok çok başka inanın daha acımasız. Defalarca dost zannedip derdini anlatıp omzunda ağladığın insanı bir sonraki gün göremezsin bile.. Herkes daha kolay kalp kırar. Bazen nefes almanıza engel olan kelimeler,hakaretler duysanız da sesiniz çıkmaz çünkü üniversite hayatı çok başka. Ciddi anlamda kendinizden başka dostunuz yoktur. Kime neden güveneceğinizi bilemezsiniz. He bunun istisnaları yok mudur? Vardır elbet. Herkes bu yola hayatım güzel olacak diye çıkar ya zaten. Ben kötü olan kısmını yaşadım hala yaşıyorum. 1 sene önceye kadar şehir dışında okuyacağım diye kendimi yırtarken şimdi keşke evimde olsam diye yırtıyorum kendimi. Bir de birlikte olduğun insanlar var. Hiç bi zaman kırmak istemeyeceğiniz insanları bile kırarsınız ama onlar sizi daha çok incittiği içindir bu. Sakın üzülmeyin kırıldı diye. Çünkü o asla sizin gibi merhametli olmayacak. Yeni biri girdiğinde hayatına yeni dostlar edindiğinde sizi hatırlamayacak bile.. yalnız kalacaksınız, ağlayacaksınız. Aileniniz olduğu yeri özleyeceksiniz,yaşadığınız yerden nefret edeceksiniz. Bir başka ihtimalde var tabi ki çok güzel yaşanabilir üniversite hayatı yaşayanlar yok mu? Var hem de bir sürü. Hem de en yakınınızdaki insanlar. En kötüsü de bu ya sen acı çekerken üzülürken onlar hallerinden gayet memnunlar. Siz umurlarında bile değilsiniz. Olmanız için de bi sebep yok aslında. Defalarca kaybetmemek için konuştuğunuz insanlar olacak. Bak bu bundan sebep böyle oldu diye gerçek bir dost olabileceğini düşündüğünüz insanlara yeri geldiğinde yalvaracaksınız. Bir şeyleri düzeltmek için çabalayacaksınız. Yanlış şeyler yapacaksınız. Ama elde ettiğiniz hiçbir şey olmayacak. Bu yazdıklarım öğüt değil de bir bakıma kendime terapi. Konuşacak kimsenin kalmadığının kanıtı. Yalnızlığın daniskası. Gözyaşının alası.. Sonuç ? kocaman bir hiç..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder